Na skraju Puszczy Noteckiej

   
    Na skraj Puszczy Noteckiej przybyliśmy zaraz po trąbie powietrznej. Gdzie niegdzie drzewa połamane jak zapałki. Męska część naszej spontanicznej wyprawy ruszyła z piłą do pomocy, a my dziewczęca ekipą testowałyśmy zjazdy na sianie ;). Wyskakałyśmy się tak, że jadąc potem w gości, "wychodząca słoma z butów" nabrała innego znaczenia, a ja sypałam się jak strach na wróble :)

Grzyby, te jadalne przez ludzi, jakoś kryły się głęboko w runie, ukazując nam piękne kolorowe muchomorki i inne niezbyt znane mi postaci ( dlatego to, co sfotografowałam , jest jak ilustracja do atlasu grzybów trujących lub tzw. jadalnych tylko jeden raz). Tym bardziej, że mając pod nosem pełne prawdziwków Bory Dolnośląskie, wypatruję ich wszędzie, zbierając nawet szatany w innych częściach Polski ;).

 

I nie było mnie na hamaku, który wzywał, ani w basenie, bo moja natura dała się w którymś momencie we znaki i kazała przejść przeszło 5 kilometrów pieszo do najbliższej miejscowości, gdy przypomniał mi się widok z samochodu...i bynajmniej to nie zakupy mnie wzywały ni internet, ale potrzeba kawy w tętnicach i drewniany obiekt...

 

Kawy nie skosztowałam, bo okazało się, że w poniedziałki kawiarnia otwarta tylko po uprzedniej rezerwacji miejsc, a i do kościółka nie weszłam, bo na żadną z dwóch odprawianych tygodniowo mszy się nie załapałam (pewnie budynków z wyrytą datą 1766 r. nie wolno nadwyrężać nadmiarem wiernych ;), więc z namaszczeniem pocałowałam klamkę, ale było warto...